အလြမ္းေလေတြ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္ဆပ္ဆပ္ တိုးေ၀ွ႔တုိက္ခတ္ ေနတယ္။ နလံုးသားက ေတာင္းဆုိတဲ့ အရာေတြကို ေဒါသေတြက အခိုးအေငြ႔ေတြအျဖစ္ ခ်ယ္ဖ်က္ေပးေနတယ္။ ျခံဳစရာဆိုလို႔ မခံခ်င္စိတ္နွင့္ ေဒါသေတြဘဲ အနားမွာရွိေတာ့ မတူမွ်တဲ့ အင္အားနွင့့္ တစ္ဖက္သတ္ တုိက္ပြဲတစ္ခုထဲ က်မက ၾကားညွပ္ေနခဲ့တယ္။ က်မက အခ်စ္ကို စစ္ကူလွမ္းေတာင္းတယ္။ အလြန္ေနာက္က်စြာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုျဖင့္ အျငင္းခံလိုက္ရတယ္။ အခ်စ္က ေျပာတယ္ အခ်စ္က ျငိမ္းခ်မး္ေရး သမားတဲ့ ။ သူမွာ အလြမ္းနဲ႔ အမုန္းကို ေအာင္နုိင္ေစတဲ့ နည္းပညာမရွိပါဘူးတဲ့ ။ သူေမွာ္လက္နက္ဟာ စစ္ပြဲေတြအတြက္ အသံုးမျပဳပါဘူးတဲ့။ ေသလိုက္ပါေတာ့ လို႔ က်မဘာသာ က်မဆဲမိေတာ့တယ္။ဘယ္ဆီက်မေျပးရမလညး္ အေဖ ေခၚစရာ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား မရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ က်မ ေျမပံုလွန္ေလာၾကည့္ေတာ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခု ကို ေတြသြားတယ္။ ဥပကၡာ ေျမေအာက္လိႈင္ေခါင္းတစ္ခုကိို ဟိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဗုဒၵေဂါတမ ေဖာက္လုပ္ထားေပးခဲ့ျပီးသားဘဲ ။ အမုန္းႏွင့္ အခ်စ္တို႔ ၏ လြတ္ကင္းရာ၊ ေဒါသ ႏွင့္ အာဏာသတစ္ရားတို႔ ၏ ကင္းျငိမ္းရာ ဥပကၡာ တရားကို ဘာျဖစ္လို႔ မ်ား က်မ အစကတည္းက မေတြ႔ခဲ့ပါ လိမ့္။ ခုေတာ့ က်မက စစ္ပြဲ တစ္ခုရဲ႕ ဗဟိုတည့္တည့္မွာ ပိတ္မိေနျပီး။ အလွံျဖဴ တစ္ခု က်မ ေဆာင္ထားဖို႔ က်မမႏွစ္သက္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့...
မယ္မဒီ
၁.၈.၂၀၁၀
