စားေရးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းတရားေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျခံဳျပီးျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ၀ါသာနာေရ၊ ခံစားခ်က္ေရ၊ ေန႔တဓူ၀ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္ပ်က္အက်ိဳးဆက္တို႔ နုိးဆြေစ့ေဆာ္မႈကေန႔ ျမစ္ဖ်ားခံမယ္ထင္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ကေလးကိုပဲ အရင္းခံတယ္။ တခါတေလေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ကို ေရးဖြဲဖို႔ ကိုယ္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ကေလးေတြ လည္း ရွိတတ္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္တာ၀န္မယူရဲတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ စာေလးေတြကို ရင္ဖြင့္စရာမရွိတဲ့အခ်ိန္ ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ေျပာျပဖို႔ မျဖစ္နုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း စာေရးျဖစ္မိတယ္။။ ေရးရံုမွအပ စာဖတ္သူ တစ္စံုတစ္ဦးကမ်ား ခံစားေပးနုိင္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေလးမ်ား ေလ်ာ့ပါးေလးမလားဆိုတဲ့ မသိစိတ္က အားကိုးတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ ေရးျဖစ္မိပါတယ္။ စာမေရးပဲေနနုိင္သလားဆိုေတာ့ စာမေရးရင္ က်မ မပ်င္းတာ ဘာမွရွိဘူးထင္တယ္။
ဒီေန႔ က်မရင္ဘတ္ထဲကို သံေ၀ဂ တရား၊ အသိတရားေလး တစ္ခု ထူးထူးျခားျခား ညင္ညင္သာသာေလး ေလေျပတိုးသလို ေလလိႈင္းေပၚကေန တုိး၀င္လာတယ္။ အဲဒီအသိတရားကို ရွဴမွတ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ငါ့အလွည့္ေရာက္ျပီးကို ဆိုတဲ့ တာ၀န္ပုခံုးၾကိဳးၾကီး ပိုျပီး က်င္းက်ပ္လာသလို ခံစားမိပါေတာ့တယ္။
`` ငါ့အလွည့္ေရာက္ျပီး ငါ့အလွည့္မွာ ငါ့တာ၀န္ကို ငါ့ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္နုိင္ပါ့မလား ´´ ဆိုတဲ့အေတြးေလးေနာက္ ေျခရာခံရင္း ဟိုးအတိတ္ဘ၀ေလးကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္႔လွည့္ျပီး စာမ်က္ႏွာေလးတခ်ိဳ႕ကို ျပန္လွန္ေလာဖတ္မိတယ္။ က်မငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်းဘ၀မွာ အားကိုးအားထား ရာဆိုလို႔ မယ္မယ္ရရ မိသားစုၾကီးၾကီးမာမားမရွိခဲ့ပါဘူး။ မေမတစ္ေယာက္နွင့္ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ညီမေတြပဲရွိတယ္။
ေဟာင္းႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေဟာင္းေတြဆီမွာ အေမက ေပးသူသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔မွာရွိတဲ့ နုုပ်ိဳမႈ၊သူမွာရွိေနတဲ့ အင္အား၊ သူပိုင္ဆုိင္သမွ်ကို သူလိုက္ေလ်ာၾကည္ျဖဴစြာ က်မတုိ႔ကိုေပးတယ္။ က်မက ရယူသူ သက္သက္ ျဖစ္လို႔။ အေမဘာမွမလိုခ်င္ဘူးလားလုိ႔ က်မ တစ္ခါေလာက္ေတြးမိခဲ့ဖို႔ ေကာင္း တယ္။ သူမစားဘဲ က်မတို႔ကိုေကၽြးတယ္။ သူ မ၀တ္ဘဲ က်မတိုကို ဆင္တယ္။ အေမဟာ လူသားပါဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့အေမ ဒါေတြကို အလိုမရွိခဲ့တာလည္းလို႔ က်မ လူသားဆန္စြာ ယုတ္တိရွိစြာ ေတြးေတာတတ္ခဲ့ဖိုအထိ မရင့္က်က္ခဲ့လိုဘဲလား၊ ညဏ္ရည္မမွိခဲ့ေသးတာလား က်မလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ အေမဆိုတာ လူသားဆိုေပမယ့္ က်မတို႔လို ေသြးနဲကိုယ္ သားနဲကိုယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြ ဆိတ္ခန္းေနတဲ့လူလို႔ သားသမီးေတြ က ေတြးၾကေလသလား...
တစ္ခါတံုးက အျဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုကိ က်မမွတ္မိေနေသးတယ္။ အေမမႈန္႔တစ္ခု၀ယ္လာတယ္။ သမီးေတြကို ေကၽြးျပီး က်န္တာသူစားဖို ခ်န္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူအဲဒီမႈန္႔ကို စားဖို ေမ့ေနတယ္။ ကိုယ္ေ၀စုကို စားရလို႔ မေက်နပ္ေသးတဲ့ က်မက အဲဒီမႈန္႔ကို မ်က္ေစာင့္ထုိးျပီးေနေပမယ့္ အေမကေတာ့စားဖို အခ်ိန္ေတာ္ၾကားေအာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ က်မက စားခ်င္လို သတိလွမ္းေပးခ်င္ေယာင္းျပေတာ့မွ အေမက ငါစားဖို႔ေမ့ေနတာ နင္စားခ်င္ရင္ စားလိုက္တဲ့ ။ က်မက အဲဒီမႈန္႕ကို စားရင္းေတြးမိတယ္။ ျပီးေတာံ အရမ္းလည္း အေမကို အံ့ၾသခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ့တိုအေမမ်ား စားစရာကိုေမ့ရတယ္လို႔ ငါ့ဆိုတခါမွကို မေမ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ ငါ့ဦးေနွာက္က အေမထက္ အျမဲသားေနတယ္ ။ အေမဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေမ့တတ္တယ္။ ငါဆိုအိပ္မေပ်ာ္တာတို႔ ၊ အိပ္ေရးပ်က္တာတို႔၊ စားလိုမ၀င္တာေတြ တခါမွမရွိခဲ့ဘူး။ အေမပဲ ဇက္ေက်ာ့တက္လြန္းလို ႏႈိပ္ေပးပါအံုး၊ သံပရာရည္ေလးေဖ်ာ္ပါအံုးဆိုျပီးအျမဲခိုင္းေနတာပဲလို႔ က်မေတြးခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစ။
က်မတိုလိုခ်င္တာေတြကို မျပီးနုိင္ မစီးနုိင္ မရိုးနုိင္ေအာင္ ျဖည့္စီးေပးဖို အင္အားေတြ ခမ္းမတတ္ အေမ ရုန္းကန္းခဲ့တယ္။ စာရြက္ေဟာင္းေတြေပၚမွာ အေမက သမိုင္းတာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့တဲ့စစ္သူၾကီးေဟာင္းၾကီး အခုေတာ့ အျငိမ္းစား ဘ၀နဲေအးခ်မ္းေနပါျပီး။ သမီးေတြေျပာသမွ် သမီးလုပ္သမွ်ကို စူးစမ္းဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနခဲ့ပါျပီး။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သမီးေတြနွင့္ အင္တာနက္ေပၚမွာ အေမ ဖုန္းေျပာေနတတ္ပါျပီး။ ေျပာင္းလွဲတုိးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ မ်က္စီပြင့္ နားပြင့္ လို႔ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက အသံုးေဆာင္ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ လိုက္ျပီး ခံုမင္ေနတတ္ပါျပီး။ သမီးေရ စိန္ေဂဟာ ဘာေတြေတြ႔လာတာ သိပ္လွတာဘဲ ။ ကိုယ္အိမ္မွာ သားသမီးေတြက နုိင္ငံျခားမွာေလ လူရုိေသ ရွင္ရိုေသေတာ့ ျဖစ္မွရမွာေပါ့ ။ ကိုယ္မွာက သမီးေတြရွိတဲ့အိမ္ဆိုေတာ့ အသိုိင္း၀န္းတစ္ခု ေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေနထုိင္မွျဖစ္မယ္လို႔ အေမေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးက က်မနားထဲ စြဲထင္က်န္ေနပါတယ္။ သမီးေရ ဟိုတိုက္ခန္းေလးကမဆိုးဘူး အခန္းေလးက်ယ္တယ္ ၊ ေဘးခန္းလည္း ေဘးခန္း အလႊာလည္းနိမ့္တယ္ ပတ္၀န္းက်င္ကအရမ္းသန္႔ေတာ့ အေမေလ အရမ္းသေဘာက်တာဘဲ။ လူဆိုတာ စုတတ္မွ ေဆာင္းတတ္မွ မရွိေတာ့ ၀မ္းစာ ၊ ရွိေတာ့လည္း တန္ဆာေပါ့ သမီးေရ စိန္ပြင့္ေလးေတြဗိုက္နာတဲ့သူေတြရွိတံုး ေလာ္ကတ္ေလး တစ္ခုေလာက္ လုပ္လိုက္ခ်င္တာ၊ ေရခဲ့ေသတၱာေလး ခပ္ၾကီးၾကီးေလ တစ္လံုးေတာ့လွဲသင့္ျပီးမလားဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ က်မအေမ ေျပာတတ္ ေတာင္းတတ္ လိုခ်င္တတ္ေနပါေကာ့လားလို႔ က်မေတြမိတယ္။ သြားေလးသူက ငါ့ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုထားခဲ့ပါတယ္ နင္တိုေတြသံုးလို ငါ့မွာရွိတာအကုန္လံုး ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ နင္တို႔ တလွည့္ျပန္ဆပ္ရမွာေပါ့ဆိုတဲ့ ဂရုဏေဒါသစကားေတြလည္း ေျပာတတ္ေနပါျပီး။ အခုေတာ့ အေမက က်မတို႔ဆီက သူလိုခ်င္သမွ်ကို ညင္သာစြာ ဖြင္ဟျပေနပါျပီး။ တစ္ခ်ိန္တံုးက က်မတိုအေမကို အတင္းပူဆာျပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့အေမဟာ စကားသံခ်ိဳခ်ိဳသာသာ နဲ႔ ေတာင္းမယ့္အလွည့္ကို ေရာက္ေနပါျပီး။ သူမ်ားေတြက ေျပာတယ္ သားသမီးကံေကာင္းတယ္တဲ့ အိုစာတာေကာင္းတယ္တဲ့ အေမကေတာ့ ငါ့သမီးေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတိုေတြ႔သိတတ္လို႔ ခုလို ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ မွာ မ်က္နွာပန္းပြင့္တာ ငါကို ဘိုးဘြားရိပ္သာပိုထားလညး္ ဘယ္တတ္နုိင္မလည္းဆိုတဲ့ စကားလံဳးေတြေအာက္ က်မတို႔ ညီမေတြ အေမကို ဂရုဏာသက္စြာ စိတ္ခ်မ္းသာေစလို႔ခဲ့ပါတယ္။
ညီမေတြနွင့္ အေမဟာ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ေနာက္လိုက္ေျပာင္းလိုက္ ပါဘဲ။ တစ္ခ်ိန္တံုးကေတာ့ မိန္းကေလး ေလးေယာက္ကို သူဘဲအမိ သူဘဲအဖေနရာက ေန က်ားေတာင့္က်ားကန္ ရုန္းကန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ယံုနုိင္စရာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ သမီးေတြနွင့္ အေမက ညီမေတြ က်ေနတာဘဲ အေမေတာင္ ပိုျပီးႏွပ်ိဳေနေသးတယ္ဆို႔ စကားကိုၾကားခိုက္ က်မ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ တစ္ကိုယ္လံုး ထကုန္တယ္
``ငါမ်ား အေမေနရာကို မွားေရာက္ေနတာလား ´´လို႔ က်မကိုယ္ က်မေတြးမိတယ္။
က်မအလွည့္မွာ အေမလိုဘဲ လွလွပပ က်မ ဘ၀ဇတ္ခံုကို တာ၀န္ယူ ကျပနုိင္ပါမလားလို႔ စိုးရိမ္းမိတယ္။ အေမကို ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးေနမိေပမယ့္ အလုပ္က မန္ေနဂ်ာမ်က္နွာကို ျမင္တုိင္း က်မအလုပ္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနေလဆိုေတာ့ မလြယ္ပါလား ေလာကၾကီးရယ္ လို႔ ေအာ္လိုရရင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ခုေတာင္ က်မ ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕ ျဖဴေနျပီးေလ....
မယ္မဒီ
ပန္းခ်ိီအား ေန႔သစ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
