Thursday, December 30, 2010

ေဆာင္ညခ်မ္း

ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာင္းလွဲေနတာ သတိမထားမိဘူးလို႔ က်မက ေျပာမိရင္ လူေတြေလွာင္ရယ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ရယ္စရာ ပ်က္လံုးတစ္ခုလို႔ ထင္ေလမလားလို႔ေတာ့ က်မေတြမိေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စတင္ေျပာင္းလွဲေနလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ တကယ္ဘဲ က်မမသိခဲ့ပါဘူး။ ဘာမွမၾကီးက်ယ္လွတဲ့ အလုပ္တစ္ခု အတြင္းမွာ က်မေလွာင္ပိတ္မိေနတာေတာ့ ၾကာျပီး။ ဒါမွမဟုတ္ က်မကိုယ္၌ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ ဒီေလာက္မ်ားျပားေနသလားေတာ့ မသိပါ။ အငွားကားေပၚကေနဆင္းလိုက္ေတာ့ က်မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစိမ့္စိမ့္ ျပင္ပေလေအးဒဏ္ကို မယံုနုိင္စရာေကာင္းေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေျခာက္ကပ္ေအးစက္တဲ့ ေလရိုင္းေတြ က်မတစ္ကိုယ္လံုးကို ခပ္ျပင္းျပင္ရိုက္ခတ္ျပီး အနီးနားမွာ ရွီေနတဲ့ သစ္ပင္အားလံုးကို လည္း ပြတ္သတ္ကာ အေ၀းၾကီးကို ထြက္သြားတယ္။ အရြတ္စိတ္စိတ္ သစ္ပင္ပုေတြ ေပၚက ပန္းကေလးေတြ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ တုန္ခါေနတယ္။ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေလသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ အျမင္တစ္ခုလံုး အံုမႈိင္းလို႔။ ပန္းေတြေၾကြေနျပီး မၾကာခင္ သစ္ရြတ္ေတြလ ည္း ေၾကြၾကေပေတာ့မယ့္။ တင္းမာေျခာက္ကပ္လာတဲ့ က်မအသားအေရေတြ ထက္ ေလျပင္းေၾကာင့္ မႈးေနာက္ေနာက္ျဖင့္ က်မ အိမ္ခန္းရွီရာဘက္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိတယ္ ။ ေဆာင္ေရာက္ေနပါျပီး။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြားေနတာ ၾကာလွပါေကာ့လား။ ေအးစက္စက္ တိေတြမႈက က်မစိတ္ကို သက္သာသလို႔ ခံစားမိတယ္။ က်မ အဆုတ္ေတြ အတြင္းကလီစာေတြ အရည္ျပားေတြ မက ရိုးတြင္အထိ ေအးစက္ေနတဲ့ ေလေတြ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာတဲ့ ကိုယ္ထဲ အေသြးသစ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေနလာသလို႔ အင္အားသစ္တိုးလာသလိုဘဲ။ က်မေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ လူအျဖစ္ကို ရေနတယ္လို႔ ကိုယ္ဘာသာ ေတြးျပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာဆိုတာ ေဆာင္ရာသီ လို႔ ေျပာျပေနစရာမွမလိုေတာ့တာ။

အပူအေအးဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလွဲတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေႏြဒဏ္မိုးဒဏ္ ကင္းလြတ္ရံုမက ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေတြ ကင္းလြတ္ေနတဲ့ က်မခႏာၱအေသြးသားေတြ ဒီလိုေလျပင္းေအးေအးေတြကို မခံစားရတာၾကာလွေပါ့။ အဆူအပူဒဏ္၊ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားဒဏ္၊ အလုပ္ပင္ပန္းဒဏ္၊ မဆံုးနုိင္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြၾကားထဲမွာ က်မႏွစ္ေနခဲ့တာၾကာလွျပီး။ ဒီေဂ်တယ္ ေခတ္ထဲမွာ အခ်ိန္ဇယားတိက်မႈေတြေအာက္ က်မ ေနသားက်ေနပါျပီး။ ေလးနွစ္ဆိုတဲ့ သက္တန္းတစ္ေလ်ာက္ က်မ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါမွမျပန္မိခဲ့ဘူး။ အလြယ္တကူ အရံႈးမေပးလိုဘ့ဲ စိတ္ေစတသိုက္ေတြေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ပိသမိဖိုအတြက္ က်မေက်နပ္စြာ ေပးဆပ္ေနခဲ့တယ္ ။ ေက်နပ္စြာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခဲ့တယ္။ ေငြေၾကာင့္အလုပ္လုပ္ေနသလားဆိုေတာ့ က်မရသမွ် လကုန္ျပီးတာနဲ ဘာမွကိုမက်န္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ဘဲ။ ေငြဟာ သူအလိုလို ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ တစ္စတစ္စ တိုးတိုးလာတဲ့ မြန္းက်ပ္မႈေတြ၊ တာ၀န္ေတြ ေပးစရာအေၾကြးေတြ ေပးရေတာက္ပံ့ရမယ္ ေဆြးမ်ိဳးအသိုင္း၀န္းေတြ ကူညီသင့္တဲ့လူေတြ ဒီစရင္းေတြဘဲ တုိးတိုးလာတယ္။ က်မသိတာဆိုလို႔ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ က်မအလုပ္ကေလးအေၾကာင္း က်မ company ရဲ သတင္းေတြ အတင္းေတြေလာက္နဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္ေတြေလာက္ဘဲ က်မသိတယ္။ က်န္တာ က်မဘာမွမသိဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုကိုလည္း က်မမေရာက္ဘူး။ ဘယ္ပါတီ ဘယ္ကစားကြင္းမွလည္း က်မမသြားဘူး။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ျခင္းလဏ ၡာျပလာတဲ့ ကိုယ္ခႏာၱၱၱၱၱအစိတ္အပိုင္းေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတဲ့ က်မမ်က္နွာသာလွ်င္ က်မပိုင္ဆိုင္ပါသည္။ လူမႈေရး ဘာသာေရး အသိုင္းအ၀န္း ဆိုတာအလုပ္ခ်ိန္ နဲ႕တိုက္ေနလို႔ပါဆိုတဲ့ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေအာက္မွာ က်မအခြင့္ေရးယူေနခဲ့တာ ၾကလွေပါ့။ တကယ္ေတာ့ က်မပိုင္ဆုိင္တာဆိုလို႔ အိပ္ခ်ိန္ေလာက္ေရ၊ စားခ်ိန္ေရ ၊ အေျပးအလႊားခိုးယူေနရတဲ့ ေစ်း၀ယ္ခ်ိန္ေတြထက္လြဲျပီး အပိုခ်ိန္မရွီခဲ့ပါဘူး။ ရွီသမွ်အခ်ိန္အားလံုးလည္း က်မက အတိုးခ်ျပီး အိပ္ေနခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ေနဓဒူ၀ အခ်ိန္ဇယားေတြေအာက္ ဘ၀ရပ္တန္႔ေနတာ ၾကာလွျပီး လူစင္စစ္ကေန စက္ရွပ္တစ္ရုပ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ အခ်ိန္မွန္ေနတဲ့ ပံုမွန္လႈပ္ရွားမႈေတြေအာက္ က်မေမ့ေလ်ာခဲ့တဲ့ အရာေတြထဲမွာ ရာသီဥတုပါ၀င္ေနခဲ့သလားဆိုေတာ့ တကယ္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေဆာင္းကိုမေရာက္ခင္တကည္း ေဆာင္းအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ က်မတို အမ်ားၾကီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ Autumn winter collection ေတြကို ေနစဥ္အမွ် ထိေတြ ေျပာဆိုေနခဲ့ေပတယ္ ။ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ အသံုးေဆာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဒီရာသီ၏ အေရာင္ေတြ အဆင္ေတြအေၾကာင္းကို က်မႏူတ္ကေန လူနားပ်င္းကတ္ေအာင္ကို ေရရြတ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ သဘာ၀ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ေတာင္ က်မကိုယ္ထဲကို စီးဆင္းခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ စိုစြပ္ေနတဲ့ ႏွင္းမႈံ ႏွင္းစက္ေတြ ကို ခံစားခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေဆာင္းမွာပြင့္တဲ့ ပန္းရနံေလးတစ္ရိုက္ေလာက္ က်မနွာေခါင္းထဲကို တိုးမ၀င္လာခဲ့ပါဘူး။ အာရံုဦးမွာ ေႏြးေထြးေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းအလွကို က်မခံစားမို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ အျမဲတမ္းလင္းထိန္ေနတဲ့ မိီးေရာင္ေတြေအာက္ ေန၀င္ဆည္းဆာအလွ ေဆာင္ညခ်မ္းေန၀င္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႔ ပ်က္ကြက္တာလား အခြင့္မၾကံဳခဲတာလား ဒါေတြကို ခံစားဖို႔ အသည္းနလံုးေတြ မရွိေတာ့တာလား ျပန္ဆန္းစစ္ရေပအံုးမယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ အံုမိႈင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ဖို႔ သတိထားမိဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိဖူးဆိုရင္ ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ လျပည့္ေလး တစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာသာေနတာကို မျမင္မိဘူးဆိုရင္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာင္းလွဲေနတဲ့ ရာသီဥတု သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ပတ္၀န္က်င္နွင့္ ကင္းကြာေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမံဳဆိုင္ေနတဲ့ မနက္ခင္ေလး တစ္ခုကို မၾကံဳဆံုေလာက္ေအာင္ အသက္ရွင္ေနလိမ့္မယ္ဆိုရင္၊ ခိုျဖဴခိုနက္ကေလး တစ္ေကာင္ ၊ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္၊ ၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဒါမွမဟဟုတ္ ေဆာင္ေလ တရိုက္ကို မတိေတြနိုင္ဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ လိမ္ညာမႈလို႔ သတ္မွတ္နုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလည္း ဆိုေတာ့ ေဆာင္မွာစီးတဲ့ ေလရွည္အညိဳေရာင္ ဖိနပ္၊ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဂ်ာကင္ေတြရယ္၊ စြပ္တာအပြ ေဘးလြယ္အညိဳအိတ္ေတြကို ေဆာင္ရာသီႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီတာမို႔ က်မ၀တ္ဆင္ထားခဲ့တယ္ေလ။


မယ္မဒီ

No comments: