ခရီးစဥ္ ( ၂ )

မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ အမ်ားသူငွာကဲ့သို ခရီးသြားဟန္လြဲ လူတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တဲ့က်မေလ အနီေရာင္ passport ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကိုင္ဆိုင္ျပီး ဂိတ္အ၀င္၀ကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ တံဆိပ္တံုးထုရန္ ၾကာျမင့္သည္ ဤဂိတ္မွဴးသည္ က်မစာအုပ္ကိုေတာ့ မ်က္နွာဖံုးမွေက်ာဘတ္အတိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါသည္။ က်မဟာ ဘယ္ကလာသလည္း ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာသလည္း ဘာလာလုပ္သလညး္ ဘယ္နုိင္ငံကလညး္ဆိုသည့္ ေမးခြန္းေတြကို က်မကို ေမးပါေတာ့တယ္။ က်မစိတ္ေတြ အထြဋ္ထိပ္ကိုေရာက္ရွိလာပါေတာ့မယ္။ သူ႔အပူပါလားေပါ့ ငါဘာသာငါ လာခ်င္လိုလာတာ ပိုက္ဆံတတ္နုိင္လုိလာတာ၊ ဘီဇာရလာလိုလာတာဘဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြက ပူးကပ္လာပါေတာ့တယ္။ က်မစာအုပ္ထဲက ဘီဇာတံဆိပ္ကို အေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနပံုက အသည္းယားလိုက္တာေနာ္။ အင္မတန္စိတ္ပ်က္တဲ့ မ်က္နွာမိ်ဳးမျဖစ္မိေအာင္ က်မအေ၀းကိုေျငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုေမးပါတယ္။ ေငြဘယ္ေလာက္ပါလည္းတဲ့ cash or credit လားတဲ့ ဘုရားကိုတမိရံုဘဲေပါ့ရွင္။ ငါဆီမွာ ေလာက္ငွတဲ့ ေငြေၾကးအတုိင္းတာ ပါလာပါတယ္ ဒီခြင့္ရက္ကေလးကို အလည္သက္သက္ ေရာက္လာတာပါလို႔ ေျဖပါေသာ္လည္း ဤဂိတ္မွဴးသည္ တံုးထုရန္လက္တြန္႔ေနပါေသးတယ္။ သူထက္ပိုျပီး ရာထူးျမင့္သူတစ္ဦးကို လွမ္းေခၚပါသည္။ ထုိသူသည္ က်မအား သီးသန္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ျပီးလွ်င္က်မဆီက ေလယာဥ္လက္မွတ္အျပန္အတြက္ ၀ယ္ထားျပီးသလားဆိုတာေမးပါတယ္။ က်မက က်မဆီမွာ ပါလာတဲ ့စာရြတ္စာတမ္းေတြကို ေအးေအးဆဲဆဲထုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ေပါ့ နင္မွာအဲေလာက္အလုပ္ေတြ အားေနမွေတာ့ ဒီစာရြတ္ေတြကို နင္ဖတ္ဖို သင့္တယ္လို႔ က်မေတြးလိုက္တယ္။ သူလိုခ်င္တာေရာ မလုိုခ်င္တာေရာအားလံုးေပးလိုက္တယ္။ က်မ ဟိုတယ္ဘိုကင္တင္ထားတာေတြ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အသြားအျပန္ကို ေငြေခ်းျပီးသားစာရြတ္ေတြေရ၊ က်မအအလုပ္ကေနေထာက္ခံေပးထားတဲ့ ခြင့္စာရြတ္ေတြကိုျမင္ေတာ့ ဘာျပသာနာမွမရွိပါဘူးတဲ့ မင္းအဲဒီနုိင္ငံလက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္ဘဲဆိုျပီး က်မကို လိုလိုလားလား တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားဘုရား က်မဆီမွာ ဒူဘိုင္းနုိင္ငံကေပးထားတဲ့ ဘီဇာဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နွစ္ေက်ာ္သာ က်န္မေနဘူးဆိုရင္ က်မဒီနုိင္ငံကို ၀င္ခြင့္ေပးခ်င္မွ ေပးမယ္ထင္တယ္။ ေရႊျမန္မာေရ က်မေတာ့ စာအုပ္အစိမ္းေရာင္ ကိုင္ခ်င္တယ္လို ဆိုရင္ အျပစ္မေျပာလုိက္ပါနဲ႔။ က်မလူ႔အခြင့္ေရးဆိုတဲ့စကားလံုးအတိမ္အနက္ကို အေတာ္အတန္ေလး သေဘာေပါက္နားလည္းေနပါျပီး။ ငါ့က်မွအသည္းကြဲဆိုတဲ့သိီခ်င္းအတိုင္းဘဲေပါ့ ငါ့က်မွ ဘာေၾကာင့္အေမးခံရလည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ္တုိင္းသိေပးမယ့္ အေမးလံုး၀မခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အသားေရာင္မခြဲျခားပါဘူးဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြမွာ စာအုပ္အေရာင္ေတြလိုက္ျပီး ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္ ေရႊျမန္မာကို အသံေတာင္မထြက္တတ္ဘူးဆိုမွေတာ့ အသံထြက္တတ္တဲ့ တုိင္ျပည္သူတစ္ေယာက္က်မျဖစ္ခ်င္တာ က်မသာလွ်င္မွားေနပါလိမ့္မယ္။


မခင္မ်ိဳးခ်စ္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္အမိျမန္မာျပည္ကို ခြင့္ရက္မွာမျပန္ဘဲ အေမကိုေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ေတြၾကား အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚလာအေျပာင္းလွဲၾကားမွာ လိုက္ေျပာင္းေနရတဲ့ လက္ထဲက ေငြစာရြတ္ေတြအေၾကာင္း စိတ္မညစ္ရမယ္တုိင္းျပည္၊ ခဏတာ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္မွာ ၾကံဳေတြ႔ရမယ့္ ဒုကၡဆိုးေတြ မိဘေဆြးမ်ိဳးေတြကို ေတြ႔ရလို ၀မ္းသာရမယ္မၾကံဘူး သူတိုေျပာသမွ် ဘုရားတစရာ ဘ၀ဆင္းရဲ မြမ္းက်ပ္မႈေတြကို နားမေထာင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေလေအးေပးစက္မရွိတဲ့ က်မအိမ္ကို က်မခင္တြယ္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးကုန္ျပီထင္ပါတယ္။ တစ္နွစ္တာ အေမာေတြေတာ့ ေခၽြးတီးေခၽြးေပါက္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ၾကားမွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲျပန္လာတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ရင္ ထိတ္လန္႔ေနခဲ့တယ္။ နင္သြားလည္း အလကားဘဲ ေစ်းေတြက ၾကီးလိုက္တာ ၊ ဘာမွလည္း စားရတာအဆင္မေျပဘူး၊ မတန္မရာေစ်းၾကီးတယ္၊ ပိုက္ဆံေတြက အသံုးကိုမခံဘူး ဒီမွာရွာတံုးကေတာ့ခက္ခဲ့လိုက္တာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့လူေတြ ဘယ္ကေငြ ရသလည္းမသိဘူး သံုးေကာင္းစြဲေကာင္း ေနၾကတယ္။ မျပန္တာအေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ ျခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ က်မသည္ အေရွ႔ကိုမသြားဘဲ အေနာက္တစ္ရပ္ဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ အေမကေျပာပါတယ္ သမီးျပန္လာလည္း အေမေပ်ာ္ပါတယ္ မျပန္လာျဖစ္ဘဲ ဥေရာပနိင္ငံတစ္ခုကို ခရီးသြားတယ္ဆိုလည္း အေမ၀မ္းသာပါတယ္တဲ့ အေမဘာကိုမ်ား ဆိုလိုခ်င္တာလည္း....


မယ္မဒီ

၁၀.၉.၂၀၁၀