Saturday, March 28, 2009

ႏွင္းဆီခင္တန္းနံေဘး၀ယ္ (၂)




အိုဘယ္နွင္းဆီ သင့္အလွနွင့္ ေက်ာ္စြာျခင္းကို မတည္ေဆာက္ စူးကို အားကိုယ္ အဆိပ္ကိုတန္ဆာ လုပ္ရရံုေလးျဖင့္ သင့္အားရေက်နပ္ျခင္း မရွိေသးဘူးလား။ အလွႏွင့္ မာန္ကို တံခြန္ထူကာ မာယာအတတ္ျဖင့္ လွည့္စားတတ္ေသးသကို။ အိုဘယ့္နွင္းဆီ ငါက ပင္လယ္ မွာ ေမြးတဲ့ ပင္လယ္သူ၊ လိူင္းသံေလသံကိုသာ ငါ ကၽြမ္းက်င္စြာ ခဲြျခားနိုင္တယ္။ ပင္လယ္လွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ကို ငါ အလြယ္တကူ ေဖာ္နိုင္တယ္။ ပင္လယ္ဟာ အႏာၱရယ္မ်ားျပီး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး အနက္နဲဆံုးဆိုတာဘဲ ငါသိတယ္။ မင္းလို ႏွရြလွပေနတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အေၾကာင္းကို ငါမသိခဲ့ပါဘူး မႏွင္းဆီ။ ပင္လယ္သူက ေတာင္ေပၚမွာ ေပါက္တဲ့ ပန္းရိုင္းေလးတစ္ပြင့္ကို အထင္ေသးစြာ သေဘာထားခဲ့မိတယ္ ။ ႏွင္းဆီပန္းကို သဘာ၀၏အဖိုးထုိက္တဲ့ အလွတပါး သို႔မဟုတ္ ပန္းလိုဘဲ ငါျမင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္မင္းမွာ စူးအျပင္ မာယာေက်ာ့ကြင္း ေထာင္ထားမွန္္း တစ္ကယ္သိခဲ့ရင္ အဲဒီေန႔ အဲဒီအျဖစ္ အဲလို ေၾကကဲြျခင္းမ်ိဳးကို ငါေရွာင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ကယ္လို ငါဆုေတာင္း ခြင့္ရွိရင္ အဲဒီေန႕ကို ငါေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါတယ္။ အဲဒီရက္ကို ငါဆုတ္ျဖဲခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီရက္ကို ဆုတ္ျဖဲခြင့္မရွီရင္ေတာင္ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳး ကို ငါတားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ငါမသြားဘူး ငါျငင္းမယ္ ။ အဲဒီ စမ္းေခ်ာင္းကို ငါတို႔ မဆင္းဘူး ။ ခုေတာ့ သိပ္ကိုလွပေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘး နွင္းဆီ ရန႔ံတို႔ သင္းပ်ံံံ႔ရာ ေနရာေလး ကို ငါတို႔ေရြးခဲ့မိတယ္ မနွင္းဆီ။ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ ေတာနက္ ထူးဆန္းစြာေပါက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီအလွ ကို ငါတို႔ တန္ဖိုးထားခဲ့မိတာကို။ ပင္လယ္သူက ဘယ္သူမွ မစိုက္ဘဲ အလိုေလွ်ာက္ေပါက္ေနတဲ့ နွင္းဆီအလွမွာ အရာအားလံုး မွားယြင္းခဲ့ဖူးတယ္.... စမ္းေရ၏ ေအးျမမႈ ႏွင္းဆီအလွေနာက္က ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အႏာၱ၇ယ္ ကို ငါတို႔ မသိခဲ့ဘူး လူအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို မ်က္စီေလး တစ္မိတ္ ေလေျပတစ္သုတ္အေ၀ွမွာ ႏုတ္ယူႏိုင္တဲ့ ၇က္စက္ျခင္းမ်ိိဳးမွ ၾကံဳေတြရျခင္းမ်ိဳး ကို ဘ၀ဘ၀ဆက္တိုင္း ကင္းေ၀းရပါလို၏ အိုဘယ္နွင္းဆီ .. .. ..

မယ္မဒီ
( သံုးနွစ္ျပည့္လြမ္းျခင္း image form art com )

Saturday, March 14, 2009

အခ်စ္ဆိုတာ

လက္တံရွည္ရွည္ျဖင့္ ရိတ္သိမ္းနိုင္တဲံ တံစဥ္တစ္လက္
မနက္ျဖန္ကို ခရီးနွင္းေစသည့္ ေစတသိုက္
နလံုးသားကို အစာသြတ္ထားသည့္ ၀န္ထုပ္
အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြယ္ေစတဲ့ နာရီျဖဳန္းစက္...


ေသြးခုန္းႏုန္းေတြ အျမဲ ေျပာင္းေနတဲ့ ေနရာ
မလြန္ဆန္တတ္တဲ့ ဦးေနာက္၏ ေပ်ာ့ကြက္ တည္ရာ...


၀န္တိုမႈေတြ စတင္ရာ
သံသယ စိတ္ေတြ ၾကီးစိုးရာ
ေတြေ၀ျခင္းေတြ ေပါင္းစုရာ
လ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ေတြ ဆံုစည္းရာ...

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပါက္ဖြားရာ
ၾကင္နာစိတ္ေတြ ရွင္သန္ရာ
အျပစ္ေတာ္မ်ား ကင္းလြတ္သည့္ေနရာ
ခြင့္လြတ္ျခင္းမ်ား ေဘးမဲ့ စံရာ...

ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းမ်ား ၏ နန္းရာ
ငိုေၾကြးျခင္းမ်ား၏ ေထာင္ေခ်ာက္
ဆင္းရဲရျခင္း၏ ဗိမာန္
ခ်မ္းသာျခင္း၏ ျပသာဒ္...


ဤေလာက၏ တန္ခိုးရွင္
လူသားတိုင္းအတြက္ နတ္ဆိုးတစ္ပါး

အခ်စ္ဆိုတာ
လြတ္လပ္မႈေတြ တုိက္စားသြားတဲ့ ျမစ္တစ္စင္း
ဂေ၀တစ္ေကာင္း ပူကပ္ေနတဲ့ ၀ိညာဥ္
အေတြးျဖင့္ခရီးသြားနုိင္တဲ့ ဘံု
တိမ္ထုျဖင့္ ေဆာက္ထားတ့ဲ အိမ္တစ္လံုး

အခ်စ္ဆိုတာ
အေတြးတို႔ က်က္စားရာ
ပူေလာင္ျခင္းတို႔ ၏ သေႏၶယူရာ
ပခံုးတစ္ဖက္ ငါွးနိုင္တ့ဲေနရာ
သစ္ပင္မရွိဘဲ ပန္းတို႔ ပြင္ရာ

အခ်စ္ဆိုတာ
ရုပ္အဆင္း၏ အာဏာစက္ ေမးမိန္ရာ
ေငြေၾကး၏ စက္ကြင္းလြတ္ရာ
ဧကရာဇ္မင္းတို႔ ဒူးေထာက္ရာ
မဟာတံတုိင္း အဆံုးသတ္သည့္ ေနရာ

အခ်စ္ဆိုတာ
စကားသံ အခ်ိဳဆံုး ေပ်ာ္ျမဴးရာ
မ်က္လံုးေတြ အျမဲငတ္မြတ္ေနသည့္ အရာ
အလြမ္းေတြ ကူးစက္ခံေနရတဲ့ အရာ
မာန္္နတ္တို႔ ၾကိဳးကိုင္းရာ
ေမ့ေဆးတို႔ အစြမ္းထက္ရာ
လူသားတို႔ စတင္ရာတဲ့.. .. .. ..

Thursday, March 5, 2009

ေႏြ


အလြမ္းေတြ တင္းျပည့္ေနတဲ့ အ၀ါေရာင္ ၀တ္ဆံရနံေလးရရင္

တိမ္ျပာခင္းေသာ တစ္ေန႔ အစြမ္းကုန္ လွေနေသာ တေပါင္းပ်ိဳ ဥယ်ာဥ္ထဲ မုတ္သုန္းေလျပင္းတို႔ လမ္းမွာစြာ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အျပိဳင္အရိုင္း အပြင့္ခ်င္း အေရာင္ခ်င္း အေသြးခ်င္း ျပိဳင္ေနေသာ ပြင့္ဖတ္မ်ား တစ္ေတာလံုး ဆူညံကာ ေလသင့္ရာ ေၾကြက်ခဲ့ရရွာတယ္။ ေက်နပ္စြာ ေပ်ာ္ရြင္ေလေသာ ေလေျပမ်ား ရယ္သံႏွင့္ ေျခရာပင္ မက်န္ဘဲ ဟို႔အေ၀းၾကီးကို ထြက္ခြာ သြားခဲ့တယ္။ သေဘာေကာင္းေသာ တေပါင္းပ်ိဳမယ္ေလး အခ်စ္အတြက္ ေမႊးရနံတစ္ခ်ိဳကို လက္ေဆာင္ေပးကာ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အလြမ္းသာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဘ၀မွာ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထကာ ေႏြဦး ဟာ အျမဲ ေျခာက္ေသြ႔ ေနခဲ့တယ္။

အိုခ်စ္သူ ေႏြမွာ ကိုယ့္ကို ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ေႏြမွာ ငါကိုေမြးလို႔ ေႏြေၾကာင့္ ငါဟာ ပူေလာင္ရတာလား။ ငါ့ အလြမ္းေတြေၾကာင့္ ေႏြဟာ ပူေလာင္ေနတာလည္း ဆိုတာ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ကြဲျပားစြာ မသိပါဘူး။ ဓါးတစ္စင္း သံုးစရာ မလိုဘဲ စကားလံုးတို႔ ေျခြတဲ့ စစ္မွာ ငါအရႈံုးၾကီး ရႈံးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ အမွတ္ရေနတဲ့ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႔ အမွတ္တမဲ့ ေျပာခဲ့တာလား ဟန္ေဆာင္ေျပာခဲ့တာလား ဆိုတာေသခ်ာ ခဲြျခားဖို႔ ငါအခ်ိန္မရွိခဲ့ဘူး။ အတုအစစ္ မဆံုးျဖတ္နိုင္ေအာင္ ေမာက္မွားတဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုကို မက္ခြင့္ေပးတဲ့ ငါကိုယ္ေစာင့္နတ္ကို ခုေတာ့ ငါအျပစ္တင္ခ်င္လိုက္တာ။ ခ်စ္သူစကားသံမွာ အိမ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ တာကို။ ဒါေၾကာင့္ အလြမ္းသရဖူ ကို ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ျဖဴစြာ ဆင္ျမန္ခဲ့တယ္။

မေအးစက္နိုင္ေသးတဲ့ ငါ့ရင္ဘတ္ကို တေပါင္းသမီးပ်ိဳ ရာသီေရာက္တိုင္း အျပစ္တင္တယ္ ။ အက်ည္းတန္ေနတဲ့ ကိုယ္အလြမ္း ေတြေၾကာင္း ခေမာင္းကဲ့သို႔ အလြမ္းေရာင္ ပန္းေတြကို ပြင့္ေစသတဲ့ ။ တစ္ပင္လံုး ညြတ္မတတ္ အရိုးအျပိဳင္ျပိဳင္ ငု၀ါေတြ ေ၀ေနတာေၾကာင့္ ေႏြဟာ အလြမ္းဒဏ္ (အ၀ါေရာင္သင့္ ) ေနတယ္လို႔ စြမ္စဲြတယ္။ တစ္ကယ္ကို မဟုတ္ရဘူးလို႔ ငါ ျငင္းဆန္ ေနေပမယ့္ နီရဲေတာက္ပေနတဲ စိမ္ပန္္းျပာေတြ တစ္ေတာလံုး တစ္ပင္လံုး တစ္ျမိဳ႕လံုး ေ၀ဆာေန ျပန္ေသးတယ္။ ၀ါထိန္ေနတဲ့ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ ။ ၾကည့္ပါအံုး အလွေသြးစံုေနတဲ တေပါင္းလ အလွဟာ အ၀ါေရာင္ပန္းေတြျဖင့္ အ၀ါေရာင္သာ သမ္းေနတယ္။ ခ်စ္သူ ငါဟာ မင္းကို မလြမ္းပါဘူးလို ျငင္းလို႔မရေအာင္ တေပါင္းက ေသြးေဆာင္ေနတယ္။ တေပါင္းပိ်ဳကေတာ့ ကိုယ္ေၾကာင့္ တေပါင္းလဟာ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေနတာလို႔ အျပစ္ပံုပါတယ္။ အိုခ်စ္သူ သစ္တစ္ပင္ ေပၚ ငွက္တစ္ေကာင္ သာ ေနတယ္ ။ အလြမ္း သီခ်င္းသာ ဆိုတယ္ ။ ဥၾသငွက္ကို မဆိုပါနဲလို ေျပာလို ရေကာင္းရမယ္ ။ မလြမ္းပါနဲ လို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ခိုင္းလို႔မရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ငါ့အသံကို မၾကားနိုင္ဘူး ၊ ငါကို မျမင္နိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုေစအံုးေတာ့ ငါအလြမ္းေတြကို အမွတ္တရ ၀တ္ဆံအ၀ါေရာင္ တင္းျပည့္ေနတဲ့ ကံေကာ့္ရနံေလး ရရင္ တေပါင္းသမီးပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္လြမ္းေနတယ္ ဆိုတာ ေမ့လိုက္ပါေတာ့ ။ ေႏြဟာ ပန္းမ်ားစြာျဖင့္ ပူေလာင္စြာ လွပေနပါေသးတယ္ အို ခ်စ္သူ။